Jest rok 2005, Pakistan nadal jest określany jako oko cyklonu. Kraj powstały w wyniku rozpadu Indii Brytyjskich w 1947 r. ma niezwykle kłopotliwe sąsiedztwo – Indie od południowego-wschodu, Iran od zachodu, Afganistan od północnego-zachodu a Chiny od południa. 14 sierpnia 1947 Pakistan uzyskał niepodległość ale do 1956 r. funkcjonował jako dominium brytyjskie z generalnym gubernatorem reprezentującym brytyjskiego monarchę; w 1956 proklamowano Islamską Republikę Pakistanu. Dokonując podziału subkontynentu ostatni wicekról Indii Brytyjskich, lord Louis Mountbatten, poszedł za wezwaniem najbardziej wpływowego wówczas, obok Jawaharlala Nehru, polityka tego regionu – Muhammada Ali Jinnaha, że muzułmanie i hindusi tworzą dwa odrębne narody, które nie potrafią żyć wspólnie, jednak kwestią sporną między tym krajem a Indiami zostały trzy księstwa: Dżanagadh, Hajdarabad oraz Kaszmir. Od czasu odzyskania niepodległości Pakistan stoczył z Indiami trzy wojny (dwie o Kaszmir, a trzeciej Indie były trzecią stroną, kiedy w 1971 r. zaangażowały się zbrojnie po stronie Pakistanu Wschodniego w walce o niepodległość) i stracił niemal połowę swojego terytorium. Dziś najbardziej zapalnym rejonem jest podzielony pomiędzy Pakistan Indie i Chiny Kaszmir, gdzie duże jednostki sił zbrojnych stoją naprzeciw siebie na linii kontroli z 1972 r. Sąsiedztwo z Afganistanem jest przyczyną nieustających problemów Pakistanu od wielu lat. To pakistańskie medresy – tradycyjne szkoły koraniczne, stanowiące alternatywny system kształcenia, wychowały talibów, którzy zdołali przeciwstawić się sowieckiemu najeźdźcy. Później nie zaprzestały produkcji studentów na bazie ortodoksyjnego islamu, którzy przekształcili się w lokalnych i międzynarodowych terrorystów. Według wielu źródeł, Pakistan jest obok Afganistanu najsilniejszym ośrodkiem Al-Kaidy. Ale to właśnie na terytorium Pakistanu, w strefie konfliktu z Indiami znajduje się najpiękniejszy, obok Nepalu, region wspinaczkowy świata.
Karakorum – to łańcuch górski na pograniczu Indii, Pakistanu i Chin, drugi po Himalajach pod względem wysokości na Ziemi. Obszar gór należy do najbardziej zlodowaconych na ziemi. W górach tych znajdują się największe lodowce górskie świata poza rejonami polarnymi i po lodowcu Fedczenki w Pamirze (długość 77 km). Najdłuższy lodowiec Siachen ma 71 km długości. Góry Karakorum znajdują się w ważnym obszarze węzłowym łączącym wielkie pasma górskie jak: Himalaje, Hindukusz, Kunlun, Pamir. Najwyższy szczyt K2 jest drugim co do wysokości szczytem na świecie. W swojej historii góra miała liczne nazwy: Czogori, Godwin Austen, Dapsang, Lamba Pahar, Szczyt Cesarzewicza Mikołaja. Nazwa K2 pochodzi od numeracji szczytów podczas pomiarów geodezyjnych. K1, K2, K3, … K12. Szczyt K1 to obecnie Maszerbrum (7821 m), pozostałe góry „K” idą po kolei na wschód do niego. Autorem tej numeracji był brytyjski badacz Thomas George Montgomerie.
Pierwsze wejścia na najwyższe szczyty Karakorum:
- K2(8611 m n.p.m.) – pierwsze wejście – wyprawa włoska 31 lipca 1954: Achille Compagnoni, Lino Lacedelli; pierwsze wejście polskie 23 czerwca 1986 – Wanda Rutkiewicz
- Gaszerbrum I(8068 m) – pierwsze wejście – wyprawa amerykańska 5 lipca 1958: Andrew Kauffman, Peter Schoening; pierwsze wejście polskie 23 lipca 1983 – Jerzy Kukuczka, Wojciech Kurtyka
- Broad Peak(8047 m) – pierwsze wejście – wyprawa austriacka 9 czerwca 1957: Hermann Buhl, Kurt Diemberger, Marcus Schmuck, Fritz Wintersteller; pierwsze wejście polskie 28 lipca 1975 Broad Peak Middle – pierwsze wejście na dziewiczy środkowy wierzchołek Kazimierz Głazek, Janusz Kuliś, Marek Kęsicki, Bohdan Nowaczyk, Andrzej Sikorski – (trzej ostatni zginęli podczas zejścia).
- Gaszerbrum II(8035 m) – pierwsze wejście – wyprawa austriacka 7 lipca 1956: Joseph Larch, Fritz Moravec, Hans Willenpart; pierwsze wejście polskie 1 sierpnia 1975 – Leszek Cichy, Janusz Onyszkiewicz, Krzysztof Zdzitowiecki,
Piotr Pustelnik wybierał się na wyprawę na kolejny szczyt ośmiotysięczny – Broad Peak, więc po krótkim namyśle skorzystałem z zaproszenia, by wziąć udział w przedsięwzięciu. Nie miałem zamiaru, mając na uwadze moje ograniczenia czasowe, wspinać się na wierzchołek, ale chciałem wziąć udział w początkowej fazie wychodząc z bazy do obozu I/II. W wyprawie na podobnych zasadach wziął udział mój syn – Filip oraz kilku przyjaciół. Gwoździem programu naszej wyprawy jest trekking z Askole przez lodowiec Baltoro do Bazy pod K2 i powrót przez Przełęcz Gondogoro, uważany przez większość pasjonatów gór za najpiękniejszy na świecie.
Przelot do Islamabadu liniami British Airways z Londynu. Filip studiujący ekonomię na Oksfordzie, miał krótszą drogę niż my z Warszawy. Spotkaliśmy się na lotnisku Heathrow po odprawie w strefie tranzytowej. Co za czasy!
Pobyt w Rawalpindi ograniczony do minimum. Lotnisko – hotel – spacer po pobliskich ulicach. Następnego dnia po przylocie wsiedliśmy w autobus, który miał nas zawieść wraz z ekwipunkiem wyprawy do Skardu. Droga zapowiadała się ciekawie, bo mieliśmy do pokonania 620 km trasą legendarnej Karakorum Highway.
