Pekin Igrzyska Olimpijskie 2008

Po raz pierwszy pojechałem do Chin w 2000 roku, na zaproszenie Ministerstwa Finansów, jako członek delegacji brytyjskiej, której zadaniem było wygłoszenie szeregu wykładów i zorganizowanie szkoleń dla przedstawicieli największych chińskich banków na temat restrukturyzacji złych długów, czyli niespłacalnych kredytów, które stanowiły poważne zagrożenie dla stabilności sektora finansowego Chin. Zostałem zaproszony nieprzypadkowo, ponieważ transformacja polskiej gospodarki miała wiele podobieństw do sytuacji w Chinach w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. W tym czasie chińska gospodarka przechodziła z systemu centralnie planowanego do bardziej rynkowego. Szybki rozwój sektora prywatnego stwarzał realną konkurencję dla przedsiębiorstw państwowych, które miały łatwy dostęp do kredytów w bankach państwowych. Brak odpowiednich mechanizmów oceny ryzyka kredytowego oraz presja polityczna na utrzymanie wysokiego tempa wzrostu doprowadziły do nagromadzenia ogromnych ilości złych kredytów, które stanowiły poważny problem egzystencjalny dla banków. Szacowano, że złe kredyty stanowiły od dwudziestu do czterdziestu procent całkowitego portfela kredytowego największych chińskich banków.

Podobna sytuacja miała miejsce w Polsce na początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy to byłem odpowiedzialny za restrukturyzację jednego z największych polskich banków komercyjnych. Współpracowałem wówczas z British Know How Fund for Poland, fundacją brytyjską wspierającą polską transformację gospodarczą. Nasz program naprawczy obejmował szereg innowacyjnych rozwiązań, w tym zamianę wierzytelności na akcje przedsiębiorstw. Moje doświadczenie w tej dziedzinie mogło okazać się cenne dla chińskich banków, które znalazły się w podobnej sytuacji co polskie banki dekadę wcześniej. Dlatego Brytyjczycy zaprosili mnie do swojej delegacji. W kolejnych latach Chiny przeprowadziły głęboką restrukturyzację sektora bankowego, czerpiąc z doświadczeń krajów Europy Środkowo-Wschodniej, w tym Polski. Program stabilizacyjny polegał głównie na wydzieleniu złych kredytów do specjalnych instytucji zarządzania aktywami, dokapitalizowaniu banków na kwotę blisko stu siedemdziesięciu miliardów dolarów amerykańskich oraz wprowadzeniu nowych zasad zarządzania ryzykiem kredytowym, co nadzorowała nowo utworzona Komisja Nadzoru Bankowego Chin.

Po przylocie do Pekinu naszą delegację zakwaterowano w chińskim hotelu rządowym, położonym w World Trade Center. Po wyczerpującej podróży dotarliśmy tam późno w nocy. Następnego ranka, kiedy odsłoniłem zasłony w swoim pokoju hotelowym, moją uwagę przyciągnął niezwykły widok – ogromne skrzyżowanie szerokich, co najmniej sześciopasmowych ulic, które wypełniały dziesiątki tysięcy rowerzystów. Wszyscy byli ubrani w ciemnoszare, niemal identyczne mundurki i poruszali się na rowerach, tworząc nieprzerwany strumień. Był to widok zupełnie nieoczekiwany, który pozostawił trwałe wrażenie w mojej pamięci. W 2000 roku rower był wciąż dominującym środkiem transportu w Pekinie – ponad sześćdziesiąt procent podróży odbywało się na rowerach, trzydzieści procent środkami transportu publicznego, a zaledwie dziesięć procent samochodami prywatnymi.

W 2008 roku, w ramach przygotowań do Igrzysk Olimpijskich, Pekin przeszedł radykalną przemianę. Ulice, które wcześniej były zatłoczone rowerzystami, teraz były wypełnione samochodami. Liczba rowerów spadła do siedmiu milionów, a ich udział w codziennych podróżach miejskich zmalał do niespełna dwudziestu procent. W tym samym czasie ponad pięćdziesiąt procent podróży odbywało się środkami transportu publicznego, a samochody prywatne odpowiadały za około trzydzieści procent ruchu. Władze chińskie świadomie zmniejszyły rolę rowerów w przestrzeni miejskiej, przesuwając ruch rowerowy na boczne ulice, aby podkreślić nowoczesny wizerunek miasta, w którym dominują samochody i nowoczesna infrastruktura transportu publicznego. Jednak wzrost liczby samochodów przyczynił się do wzrostu korków oraz poważnego zanieczyszczenia powietrza, co stało się jednym z największych wyzwań dla władz Pekinu. Ironią losu jest fakt, że w późniejszych latach władze chińskie zaczęły ponownie promować ruch rowerowy jako środek przeciwdziałania problemom związanym z zatłoczeniem ulic i zanieczyszczeniem powietrza. W 2020 roku liczba rowerów w Pekinie wzrosła do ponad trzynastu milionów, w tym około dwa miliony rowerów były dostępne w systemach wypożyczania rowerów miejskich, a udział rowerów w podróżach miejskich wyniósł trzydzieści pięć procent.

Podczas mojej wizyty w 2000 roku miałem również okazję odwiedzić słynny Silk Street Market (Xiushui Market), czyli targ, na którym można było znaleźć podróbki produktów znanych światowych marek. Rynek był zlokalizowany w pobliżu ambasady Stanów Zjednoczonych i składał się z około trzystu stoisk rozlokowanych wzdłuż ulicy. W tamtych czasach Silk Street Market przyciągał ponad 600 tysięcy odwiedzających rocznie i był jednym z głównych punktów handlowych w Pekinie. W 2005 roku, w ramach przygotowań do Igrzysk Olimpijskich oraz działań mających na celu zwalczanie naruszeń własności intelektualnej, rynek w swojej pierwotnej formie został zamknięty, a w jego miejsce powstał nowoczesny, pięciopiętrowy budynek o powierzchni ponad trzydziestu tysięcy metrów kwadratowych, który stał się centrum handlowym dla chińskich towarów przemysłowych i rękodzieła.

Podczas mojej pierwszej wizyty w Pekinie zapamiętałem niezwykły posiłek w jednej z najstarszych i najbardziej znanych restauracji w mieście, specjalizującej się w kaczce po pekińsku – Restauracji Quanjude. Ta założona w 1864 roku restauracja, zlokalizowana przy ulicy Qianmen, niedaleko Placu Niebiańskiego Spokoju (Tian’anmen), serwuje kaczkę po pekińsku w tradycyjny sposób. Poszedłem tam sam i jak można się było spodziewać w restauracji nikt nie mówił po angielsku, nie było karty dań, tylko na ścianie, za bardzo długim kontuarem, napisane kredą chińskie krzaczki, których nie rozumiałem. Pokazałem zatem wcześniej przygotowany kawałek papieru, na którym było napisane „kaczka po pekińsku”. Gdy tylko usiadłem przy czteroosobowym stoliku, natychmiast przyniesiono zamówione piwo i kacze łapki z zachowanymi pazurami, przygotowywane w sosie sojowym…. No cóż, uświadomiłem sobie, że zamówiłem kaczkę po pekińsku, co w tej restauracji przeniosło się dosłownie na wszystkie części kaczki. Uczta trwała prawie dwie godziny, dania podawano w ekspresowym tempie, tyle, że było ich kilkanaście. Skórka w różnych postaciach, mięso przygotowywane na wiele sposobów, w tym smażone, duszone, w postaci sałatek, podroby, a na koniec kości, których nie spróbowałem. W tamtych czasach restauracja Quanjude, miała wygląd zatłoczonej wielkopowierzchniowej stołówki pracowniczej bez samoobsługi, a ja do dziś pamiętam niepowtarzalny smak skórki i mięsa kaczki, nie mówiąc o tym, że nigdy później, nawet w najbardziej wykwintnych restauracjach chińskich, nie doświadczyłem celebracji kaczki po pekińsku w tak ekstensywnym wymiarze. W roku 2008 uprzedzono mnie, że miejsca w restauracjach należy rezerwować dużym wyprzedzeniem, ale mając to na uwadze udało mi się zamówić stolik w Quanjude, która stała się wykwintną restauracją, gdzie menu było dostępne w trzech językach i z kelnerami można się było porozumieć po angielsku, ale kaczka po pekińsku smakowała zupełnie inaczej. Po wyjściu z restauracji postanowiłem, że poza śniadaniami w hotelu, w czasie trwania Igrzysk Olimpijskich, będę się żywił na ulicy, bo chiński street food należy do najlepszych na świecie.

Celem strategicznym chińskiego rządu i Komunistycznej Partii Chin, w procesie organizacji Igrzysk Olimpijskich, było pokazanie Pekinu jako nowoczesnej metropolii, która pod każdym względem może konkurować z innymi stolicami świata. W ciągu ośmiu lat od mojej pierwszej wizyty miasto zmieniło się nie do poznania – pojawiły się nowoczesne drapacze chmur, a mieszkańcy Pekinu, którzy dawniej poruszali się głównie rowerami, teraz jeździli samochodami i podróżowali nowoczesnym metrem. Chińczycy, ubrani kolorowo, z najnowszymi smartfonami w rękach, z entuzjazmem wpatrywali się w ekrany swoich urządzeń. Podczas igrzysk olimpijskich miasto, mimo napływu turystów, wydawało się opustoszałe. Władze chińskie zachęcały mieszkańców do opuszczenia Pekinu na czas trwania igrzysk, aby zmniejszyć zatłoczenie oraz obciążenie infrastruktury miejskiej. Wprowadzono także ograniczenia ruchu samochodowego, aby poprawić jakość powietrza i zmniejszyć korki. Nowe linie metra, w tym linie numer osiem i dziesięć, obsługiwały Olympic Green – centralną część kompleksu olimpijskiego, dzięki czemu dojazd na najważniejsze wydarzenia sportowe nie stanowił najmniejszego problemu. Miasto dosłownie tonęło w kwiatach, na obrzeżach ulic skwerach i trawnikach, wszędzie posadzono kwiaty, które naprawdę robiły niezwykłe wrażenie.

Moje sportowe zainteresowania koncentrują się głównie na lekkoatletyce, siatkówce i tenisie, dlatego spędzałem dużo czasu na stadionach olimpijskich, zwłaszcza na Stadionie Narodowym w Pekinie, znanym również jako „Ptasie Gniazdo”. Uczestniczyłem zarówno w sesjach wieczornych, jak i porannych, szczególnie wtedy, gdy startowali polscy zawodnicy. Wieczorami stadion był wypełniony po brzegi, a jego imponująca konstrukcja i atmosfera na trybunach tworzyły niezapomniane wrażenia. Przychodziłem do centrum olimpijskiego Olympic Green wcześniej i odbywałem długie spacery w dzień i wieczorem, sam i w towarzystwie znajomych. Uczestnicy zawodów paradowali po terenie z identyfikatorami i medalami, kibice ubrani w barwy narodowe szukali kontaktu z przybyszami z innych stron. Jak zwykle na Olimpiadzie, to było święto sportu, życzliwej otwartości na innych i radości, że można być częścią tego wydarzenia.

Na trybunach „Ptasiego gniazda” byłem świadkiem niezwykłych wydarzeń lekkoatletycznych, takich jak dominacja Usaina Bolta, który zdobył trzy złote medale, ustanowił dwa kosmiczne rekordy świata w sprincie na 100m i 200m indywidualnie i były współautorem trzeciego, gdy sztafeta Jamajki na dystansie 4×100 sięgnęła po złoty medal. Godzi się zauważyć, że uczynił to przy bezwietrznej pogodzie. Byłem naocznym świadkiem czegoś, co nigdy przedtem nie miało miejsca i trudno sobie wyobrazić, żeby mogło się zdarzyć w przyszłości. Stadion wpadał w ekstazę za każdym razem, gdy Bolt przekraczał linię mety z wyciągniętą ręką w geście zwycięstwa. Etiopski biegacz Kenenisa Bekele oraz jego rodaczka Tirunesh Dibaba zdominowali biegi długodystansowe, zwyciężając na dystansach pięciu i dziesięciu kilometrów. Jelena Isinbajewa potwierdziła swoją dominację w skoku o tyczce, ustanawiając rekord świata na wysokości pięciu metrów i pięciu centymetrów.

Oczywiście kibicowałem również polskim sportowcom. Byłem świadkiem zdobycia złotego medalu przez Tomasza Majewskiego w pchnięciu kulą – był to pierwszy złoty medal olimpijski dla Polski w tej konkurencji od dwudziestu sześciu lat, kiedy to Władysław Komar zdobył złoto w Monachium.

Piotr Małachowski wywalczył srebrny medal w rzucie dyskiem, co było pierwszym w historii olimpijskim medalem dla Polski w tej konkurencji. Choć dorobek medalowy polskich lekkoatletów był skromny, cała drużyna zaprezentowała się dobrze. Anna Rogowska zajęła czwarte miejsce w skoku o tyczce, Anna Jesień była czwarta w biegu na czterysta metrów przez płotki, a Artur Noga zajął piąte miejsce w biegu na sto dziesięć metrów przez płotki. Marek Plawgo i Szymon Ziółkowski zajęli odpowiednio szóste miejsca w biegu na czterysta metrów przez płotki oraz w rzucie młotem.

Siatkówka jest w Polsce sportem narodowym, dlatego przed każdymi igrzyskami olimpijskimi oczekuje się dobrego wyniku od polskich siatkarzy. W Pekinie polska drużyna siatkarzy dotarła do ćwierćfinału, gdzie przegrała po zaciętym pojedynku z Włochami trzy do dwóch. Tie-break był niezwykle wyrównany – Polacy mieli piłkę meczową przy stanie 15:14, ale nie zdołali jej wykorzystać. Ostatecznie Włosi wygrali 17:15  i awansowali do półfinału. Mimo że polscy kibice nie przybyli do Pekinu w dużej liczbie ze względu na odległość i wysokie koszty wyjazdu, to atmosfera na trybunach była gorąca, a polscy siatkarze mogli liczyć na doping porównywalny do tego, jaki otrzymywali Włosi czy Amerykanie, którzy ostatecznie wygrali turniej.

W Pekinie nie zawiedli polscy wioślarze, którzy zdobyli dwa medale. Złoty medal zdobyła czwórka podwójna w składzie Adam Korol, Marek Kolbowicz, Michał Jeliński i Konrad Wasielewski, a srebrny medal wywalczyła czwórka wagi lekkiej – Miłosz Bernatajtys, Łukasz Pawłowski, Bartłomiej Pawełczak i Paweł Rańda. Mając nadzieję na dobry wynik faworyzowanej czwórki podwójnej pojechałem na tor wioślarski, zdołałem kupić bilety przed wejściem na tor regatowy i byłem świadkiem ich zwycięstwa. Bilety na igrzyska olimpijskie w dystrybucji zagranicznej były trudno dostępne, ale jak się okazało na miejscu, wielu Chińczyków, którzy w dystrybucji wewnętrznej otrzymali je jako nagrodę od Partii Komunistycznej, sprzedawało bilety przed wydarzeniami sportowymi i w ten sposób udało mi się kupić bilet na finał piłki nożnej, w którym reprezentacja Argentyny pokonała Nigerię jeden do zera i zdobyła złoty medal.

Igrzyska Olimpijskie Pekin 2008 – wybrane aspekty organizacyjne i sportowe

Proces wyboru gospodarza, znaczenie igrzysk dla Chin i hasło igrzysk

W 2001 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOL) ogłosił, że Pekin zostanie gospodarzem Igrzysk Olimpijskich w 2008 roku. Była to druga próba Chin w ubieganiu się o organizację igrzysk po nieudanej kandydaturze na rok 2000, kiedy to Pekin przegrał z Sydney. Wybór Pekinu na gospodarza igrzysk w 2008 roku był wynikiem rywalizacji z miastami takimi jak Toronto, Paryż, Stambuł i Osaka. W finałowej rundzie głosowania Pekin otrzymał 56 głosów, pokonując Toronto (22 głosy), Paryż (18 głosów) i Stambuł (9 głosów).

Podczas prezentacji kandydatury Pekinu przed MKOL, chińska delegacja podkreślała znaczenie igrzysk dla promocji pokoju i zrozumienia międzynarodowego. Obiecano również znaczne inwestycje w infrastrukturę oraz zapewnienie najwyższych standardów organizacyjnych. Kluczowym elementem było przedstawienie planów modernizacji miasta, poprawy jakości powietrza oraz budowy nowoczesnych obiektów sportowych. Chińskie władze argumentowały, że przyznanie Pekinowi prawa do organizacji igrzysk przyczyni się do otwarcia kraju na świat oraz promowania wartości olimpijskich w jednym z najludniejszych państw globu.

Oficjalne hasło Igrzysk Olimpijskich w Pekinie 2008 brzmiało „One World, One Dream” („Jeden Świat, Jedno Marzenie”). Hasło to podkreślało ideę jedności, harmonii i wspólnego dążenia do pokoju i rozwoju na całym świecie. Symbolizowało aspiracje Chin do zjednoczenia ludzi różnych kultur i narodowości poprzez ducha olimpijskiego.

Modernizacja Pekinu w czasie przygotowań do igrzysk

Przygotowania do Igrzysk Olimpijskich w Pekinie były katalizatorem ogromnych zmian urbanistycznych i infrastrukturalnych w mieście. Władze chińskie zainwestowały ponad 40 miliardów dolarów w modernizację stolicy, co obejmowało:

1. Transport publiczny: Zbudowano nowe linie metra oraz rozbudowano istniejące, co zwiększyło łączną długość sieci do ponad 200 kilometrów. Zmodernizowano lotnisko międzynarodowe Pekin Capital Airport, dodając nowy Terminal 3, który stał się jednym z największych na świecie.
2. Infrastruktura drogowa: Wybudowano obwodnice i autostrady, które usprawniły ruch w mieście i jego okolicach. Wprowadzono również systemy inteligentnego zarządzania ruchem, aby zminimalizować korki i poprawić płynność transportu.
3. Ochrona środowiska: Wprowadzono szereg inicjatyw mających na celu poprawę jakości powietrza i środowiska. Zamknięto lub przeniesiono na obrzeża miasta wiele zakładów przemysłowych emitujących zanieczyszczenia. Zasadzono miliony drzew i utworzono nowe tereny zielone, w tym parki i ogrody.
4. Rewitalizacja urbanistyczna: Odnowiono historyczne dzielnice, takie jak hutongi, zachowując tradycyjną architekturę, a jednocześnie poprawiając warunki życia mieszkańców.
5. Technologia i komunikacja: Pekin stał się jednym z najbardziej zaawansowanych technologicznie miast na świecie. Wprowadzono szerokopasmowy Internet, rozbudowano sieci telekomunikacyjne oraz wprowadzono nowoczesne systemy bezpieczeństwa, w tym monitoring miejski.

Te szeroko zakrojone działania przyczyniły się do zmiany wizerunku Pekinu z zatłoczonego i zanieczyszczonego miasta w nowoczesną metropolię. Modernizacja miała na celu nie tylko zapewnienie sprawnego przebiegu igrzysk, ale również długotrwałe korzyści dla mieszkańców i gospodarki Chin.

Architektura i lokalizacja obiektów olimpijskich

Centralnym punktem tych igrzysk był Kompleks Olimpijski, znany jako Olympic Green, zlokalizowany w północnej części Pekinu. Kompleks Olimpijski w Pekinie w 2008 roku był monumentalnym przedsięwzięciem, które połączyło nowoczesną architekturę, zaawansowane technologie i chińską tradycję. Za projekt wielu kluczowych obiektów olimpijskich odpowiadali wybitni architekci z całego świata.

Stadion Narodowy, potocznie nazywany „Ptasim Gniazdem” ze względu na unikalny design przypominający splątane gałęzie, został zaprojektowany przez szwajcarskich architektów Jacquesa Herzoga i Pierre’a de Meurona we współpracy z chińskim architektem Li Xinggangiem. Konstrukcja stadionu opiera się na stalowej siatce o łącznej masie około 42 000 ton, co czyni go jednym z najbardziej imponujących osiągnięć inżynieryjnych tamtych czasów. „Ptasie Gniazdo”, mieszczące 91 000 widzów, było areną ceremonii otwarcia i zamknięcia igrzysk, a także głównych konkurencji lekkoatletycznych.

Części składowe Kompleksu Olimpijskiego

Olympic Green, czyli główny kompleks olimpijski w Pekinie, zajmuje powierzchnię około 1 135 hektarów, co odpowiada 11,35 km². Jest to rozległy obszar zlokalizowany w północnej części miasta, zaprojektowany jako centralne miejsce Igrzysk Olimpijskich w 2008 roku. Stadion Narodowy i Pływalnia Narodowa są centralnymi punktami kompleksu, położonymi blisko siebie, co ułatwiało przemieszczanie się widzów między głównymi arenami.

Pozostałe obiekty w Olympic Green są rozmieszczone w promieniu około 1-2 kilometrów od Stadionu Narodowego, co umożliwiało piesze dotarcie do większości miejsc.

Obiekty w Olympic Green:

1. Stadion Narodowy w Pekinie („Ptasie Gniazdo”)
   • Pojemność: 91 000 miejsc (po igrzyskach zredukowana do 80 000).
   • Funkcje podczas igrzysk: Ceremonia otwarcia i zamknięcia, lekkoatletyka, finał piłki nożnej mężczyzn.
2. Pływalnia Narodowa („Kostka Wody”)
   • Pojemność: 17 000 miejsc (po igrzyskach zredukowana do 6 000).
   • Funkcje podczas igrzysk: Pływanie, skoki do wody, pływanie synchroniczne.

     

3. Beijing National Indoor Stadium
   • Pojemność: 18 000 miejsc.
   • Funkcje podczas igrzysk: Gimnastyka artystyczna, skoki na trampolinie, piłka ręczna (finały).
4. Olympic Green Tennis Center
   • Pojemność: 10 000 miejsc (kort centralny), kompleks 16 kortów twardych.
   • Funkcje podczas igrzysk: Turniej tenisowy.
5. Olympic Green Hockey Field
   • Pojemność: 12 000 miejsc (główny stadion), 5 000 miejsc (drugi stadion).
   • Funkcje podczas igrzysk: Turniej hokeja na trawie.
6. Olympic Green Archery Field
   • Pojemność: 5 000 miejsc.
   • Funkcje podczas igrzysk: Zawody łucznicze.
7. Olympic Green Convention Center
   • Funkcje podczas igrzysk: Szermierka (część pięcioboju nowoczesnego), centrum prasowe, centrum transmisji międzynarodowych (IBC).

Obiekty poza Olympic Green:

1. Velodrom Laoshan: Kolarstwo torowe.
2. Shunyi Olympic Rowing-Canoeing Park: Wioślarstwo, kajakarstwo (sprint i slalom).
3. Pekin Wukesong Culture & Sports Center: Koszykówka.
4. Pekin Shooting Range Hall: Strzelectwo.
5. Beijing University of Technology Gymnasium: Badminton, gimnastyka artystyczna (rytmiczna).
6. Capital Indoor Stadium: Siatkówka.
7. Laoshan Mountain Bike Course: Kolarstwo górskie.

Obiekty poza Pekinem:

• Qingdao International Sailing Centre: Żeglarstwo.
• Hongkong Equestrian Venues: Jeździectwo (z powodu restrykcyjnych przepisów dotyczących kwarantanny w Chinach kontynentalnych).
• Shenyang, Tianjin, Qinhuangdao, Szanghaj: Mecze piłki nożnej.

Uczestnicy zmagań sportowych, największe gwiazdy igrzysk i klasyfikacja medalowa – Pekin 2008

Igrzyska Olimpijskie w Pekinie zgromadziły rekordową liczbę 10 942 sportowców z 204 krajów, rywalizujących w 302 wydarzeniach w 28 dyscyplinach. Były to igrzyska, które pod wieloma względami ustanowiły nowe standardy organizacyjne i sportowe.

Największe gwiazdy Igrzysk Olimpijskich w Pekinie 2008

1. Michael Phelps (USA) – pływanie. Zdobył historyczne 8 złotych medali, bijąc rekord Marka Spitza z 1972 roku. Phelps ustanowił przy tym 7 rekordów świata, stając się najbardziej utytułowanym sportowcem jednych igrzysk w historii.
2. Usain Bolt (Jamajka) – lekkoatletyka. Zdobył 3 złote medale w biegach na 100 m, 200 m i w sztafecie 4×100 m, ustanawiając przy tym rekordy świata we wszystkich tych konkurencjach.
3. Yelena Isinbayeva (Rosja) – lekkoatletyka. Zdobyła złoty medal w skoku o tyczce, ustanawiając nowy rekord świata wynikiem 5,05 m.
4. Chris Hoy (Wielka Brytania) – kolarstwo torowe. Zdobył 3 złote medale, stając się pierwszym Brytyjczykiem od 100 lat, który tego dokonał na jednych igrzyskach.
5. Natalie du Toit (RPA) – pływanie. Jej udział w igrzyskach był historyczny, ponieważ była pierwszą amputowaną zawodniczką, która zakwalifikowała się do igrzysk olimpijskich dla pełnosprawnych sportowców.

Niepowodzenia i rozczarowania

1. Liu Xiang (Chiny) – lekkoatletyka. Mistrz olimpijski z Aten na 110 m przez płotki był największą nadzieją gospodarzy na złoty medal w lekkiej atletyce. Z powodu kontuzji musiał wycofać się z eliminacji, co wywołało ogromne rozczarowanie wśród chińskich kibiców.
2. Reprezentacja USA w sztafecie 4×100 m (mężczyźni i kobiety). Obie sztafety zostały zdyskwalifikowane z powodu błędów w przekazaniu pałeczki, co było dużym zaskoczeniem i rozczarowaniem dla amerykańskiej ekipy.

Rekordy świata i olimpijskie – Pekin 2008

Lekkoatletyka

Igrzyska w Pekinie były świadkiem wielu rekordów świata:

• Usain Bolt (Jamajka) – 100 m: 9,69 s (bez wiatru), 200 m: 19,30 s. Jego występy zrewolucjonizowały sprint na najwyższym poziomie.
• Rekord świata w sztafecie 4×100 m mężczyzn: Reprezentacja Jamajki z czasem 37,10 s.

Pływanie

Michael Phelps i inni pływacy ustanowili szereg rekordów świata:

• Michael Phelps – m.in. na 200 m stylem motylkowym (1:52,03) i 400 m stylem zmiennym (4:03,84).
• Rebecca Adlington (Wielka Brytania) – 800 m stylem dowolnym: 8:14,10, bijąc 19-letni rekord świata Janet Evans.

Podnoszenie ciężarów

• Liu Chunhong (Chiny) – ustanowiła trzy rekordy świata w kategorii 69 kg kobiet.

Klasyfikacja medalowa

Igrzyska w Pekinie były areną rywalizacji między Chinami a Stanami Zjednoczonymi o dominację w klasyfikacji medalowej.

Czołówka klasyfikacji medalowej:

1. Chiny:
   • Złote medale: 48
   • Srebrne medale: 22
   • Brązowe medale: 30
   • Łącznie: 100
     Chiny po raz pierwszy w historii wygrały klasyfikację medalową, dominując w gimnastyce, podnoszeniu ciężarów, skokach do wody i tenisie stołowym.
2. Stany Zjednoczone:
   • Złote medale: 36
   • Srebrne medale: 38
   • Brązowe medale: 36
   • Łącznie: 110
     USA zdobyły najwięcej medali łącznie, zdominowały pływanie i lekkoatletykę.
3. Rosja:
   • Złote medale: 24
   • Srebrne medale: 13
   • Brązowe medale: 23
   • Łącznie: 60

Polska na Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie 2008

Polska zdobyła 10 medali: 3 złote, 6 srebrnych i 1 brązowy, co dało 20. miejsce w klasyfikacji medalowej.

Polscy medaliści:

Złote medale:

1. Tomasz Majewski – lekkoatletyka (pchnięcie kulą).
2. Leszek Blanik – gimnastyka sportowa (skok przez konia).
3. Adam Korol, Marek Kolbowicz, Michał Jeliński i Konrad Wasielewski – wioślarstwo (czwórka podwójna).

Srebrne medale:

1. Piotr Małachowski – lekkoatletyka (rzut dyskiem).
2. Maja Włoszczowska – kolarstwo górskie.
3. Szymon Kołecki – podnoszenie ciężarów (waga 94 kg).
4. Robert Andrzejuk, Tomasz Motyka, Adam Wiercioch, Radosław Zawrotniak – szermierka (szpada drużynowo).
5. Aneta Konieczna i Beata Mikołajczyk – kajakarstwo (K-2 500 m).
6. Miłosz Bernatajtys, Łukasz Pawłowski, Bartłomiej Pawełczak, Paweł Rańda – wioślarstwo (czwórka wagi lekkiej).

Brązowy medal:

1. Agnieszka Wieszczek – zapasy (waga 72 kg).

Frekwencja i oglądalność

Pod względem frekwencji igrzyska w Pekinie były ogromnym sukcesem. Sprzedano około 6,5 miliona biletów, co stanowiło ponad 95% dostępnych wejściówek. Ceremonie otwarcia i zamknięcia na Stadionie Narodowym przyciągnęły pełną publiczność, a większość wydarzeń sportowych cieszyła się wysoką frekwencją.

Podczas igrzysk Pekin odwiedziło około 8 milionów turystów, zarówno z Chin, jak i z zagranicy. Było to znaczące wydarzenie turystyczne, które przyniosło korzyści lokalnej gospodarce.

Oglądalność Igrzysk Olimpijskich w Pekinie była rekordowa. Szacuje się, że globalnie igrzyska obejrzało około 4,7 miliarda widzów, co stanowiło 70% populacji świata w tamtym czasie. Ceremonia otwarcia, reżyserowana przez słynnego chińskiego reżysera Zhang Yimou, była jednym z najbardziej oglądanych wydarzeń telewizyjnych w historii.

Koszty i wynik finansowy Igrzysk w Pekinie

Całkowity koszt organizacji Igrzysk Olimpijskich w Pekinie wyniósł około 44 miliardów dolarów, co uczyniło je najdroższymi igrzyskami w historii do tego czasu. Inwestycje obejmowały nie tylko budowę obiektów sportowych, ale także ogromne projekty infrastrukturalne, takie jak nowe linie metra, autostrady, lotnisko i poprawa jakości powietrza.

Przychody z biletów, sponsorów i praw do transmisji wyniosły około 3,6 miliarda dolarów. Dodatkowo, wpływy z turystyki i promocji kraju były znaczące, choć trudne do dokładnego oszacowania.

Chociaż igrzyska w Pekinie przyniosły duży deficyt finansowy, chińskie władze traktowały je jako inwestycję w długoterminowy rozwój kraju i jego pozycji na arenie międzynarodowej. Wiele obiektów olimpijskich jest nadal wykorzystywanych, a infrastruktura służy mieszkańcom Pekinu.

Ciekawostki związane z Igrzyskami w Pekinie 2008

• Ceremonia otwarcia: Uznana za jedną z najbardziej spektakularnych w historii, z udziałem 15 000 wykonawców i kosztami szacowanymi na 100 milionów dolarów.
• Poprawa jakości powietrza: W ramach przygotowań do igrzysk wprowadzono restrykcyjne środki mające na celu redukcję zanieczyszczeń, w tym czasowe zamknięcie fabryk i ograniczenie ruchu samochodowego.
• Technologia: Po raz pierwszy w historii igrzysk wykorzystano system identyfikacji twarzy dla zwiększenia bezpieczeństwa. Transmisje były dostępne w technologii HD, a niektóre wydarzenia były nagrywane w 3D.
• Olimpijskie dzieci: W ceremonii otwarcia wzięła udział dziewczynka, która śpiewała hymn Chin. Później okazało się, że głos należał do innej dziewczynki, a występ był zsynchronizowany, co wywołało kontrowersje.
• Sztuczne modyfikowanie pogody: Chińskie władze użyły technologii zasiewania chmur, aby zapobiec opadom deszczu podczas ceremonii otwarcia.

Igrzyska Olimpijskie w Pekinie w 2008 roku były nie tylko wydarzeniem sportowym, ale także pokazem siły i nowoczesności Chin na arenie międzynarodowej. Dzięki imponującej organizacji, rekordowym wynikom sportowym i bogatej symbolice, igrzyska te zapisały się w historii jako najdroższe, bardzo sprawnie zorganizowane i przeprowadzone, co przyniosło realizację strategicznych celów MKOL i Chińskiej Republiki Ludowej.